monoloog: onbereikbare liefde
This story is only available in Dutch.
Als eindopdracht voor het derde blok van mijn eerste studiejaar, moesten we een monoloog schrijven over het thema ‘onbereikbare liefde’. Maar, wat is dat: onbereikbare liefde? Romeo en Julia is hier een mooi voorbeeld van; het klassieke verhaal over 2 geliefden die niet samen mogen zijn, maar is dit ook relevant? Wat is onbereikbare liefde voor mij?
Gedurende de lockdown had ik veel tijd om hier over na te denken, en wat bleek: onbereikbare liefde was nog heel niet zo onherkenbaar als ik in eerste instantie dacht.
met kerst heb ik altijd een zo’n tante die dan vraagt hoe het er voor staat
“zo, heb jij inmiddels al een relatie?”
een kut-vraag natuurlijk, ook al heeft ze oprecht interesse…
“nee, haha, nog steeds niet” lach je dan.
ik ben het enige volwassen kleinkind dat nog nooit iemand heeft meegenomen naar de familie.
want; “als je er eenmaal aan begint kan je niet meer terug, hè” — whatever…
alsof het hele leven alleen om een partner draait…
het zou wel een aangename verandering zijn, maar ik ben niet persé desperate op zoek
althans, wellicht een beetje desperate…
ik moet toegeven dat ik die verandering soms wel héél graag wil
maar ik bedoel… ik ben 20. hoe lang kan het duren!? serieus…
mijn ouders hebben beiden meerdere relaties gehad, maar zijn al sinds hun 18e samen.
trouwen bij 24… kind bij 25… compleet gezin bij 33.
ik loop dus al 2 jaar achter, hè, en dat is exclusief de eerdere scharrels…
nu is het leven veel veranderd in 30 jaar, dat weet ik, maar toch…
als dat de succesformule is, dan lijk ik al gedoemd om te mislukken. forever alone.
ook mijn broertje heeft al 2 vriendinnen verslonden, en hij is 12. 12! ik ben 8 jaar ouder.
nu weet ik niet hoe serieus ik liefde van een 12-jarige moet nemen, maar toch, hij hoeft met kerst in ieder geval niet aan te horen hoe hij nog steeds single is.
ik moet op zich niet zeiken: ik zit al in een super luxe situatie
een accepterende familie; goede vrienden; een vrij land
aan de andere kant van de wereld worden mensen achtervolgd als ze liefhebben, wordt het onderdrukt… en ik zit hier in al mijn vrijheid te zeuren over een leeg deel van m’n bed
soms denk ik dat ik het te graag wil
dat ik wordt gestraft voor het feit dat ik niet alleen wil zijn
of dat ik meer moet lijden voordat ik “échte liefde” kan ervaren
nu moet ik toegeven dat als ik om me heen kijk ik niet eens iemand zie met wie ik uit zou willen, écht niet
en als ik dat wel zie, is nog maar de vraag of dat wederzijds is
want dat is ook klote, altijd die fucking drempel om overheen te stappen
maar, het meest frustrerende vind ik dat de wereld om me heen zich wel lijkt te settelen. kijk naar Mies, Juul, zelfs mensen zoals arthon, what the fuck… arthon!?
sommigen lijken niet eens hun best te doen. alsof die drempel gewoon niet bestaat, geen moeite, geen gezeik en volledig op schema.
doe ik dan iets verkeerd of is het toch echt de rest van de wereld? ik snap het niet…